... "Θα σε περιμένω εδώ - στο παγκάκι" ...

Ρούσσος Βρανάς ****

ΔΡΟΜΟΙ και παγκάκια

«Θα σε περιμένω......

Τους «Ερωτευμένους στα παγκάκια» τραγουδούσε ο Ζορζ Μπρασένς. Ένας άλλος τραγουδιστής, ο Ροντόλφ Μπιρζέρ, το ξανατραγουδάει σήμερα για τους μετανάστες. Γιατί ο γαλλικός νόμος τιμωρεί με φυλάκιση και πρόστιμο όσες Γαλλίδες βοηθούν τους μετανάστες με «λευκούς γάμους». Όμως, ποιος μπορεί να ξεχωρίσει ποιος από τους μεικτούς γάμους είναι προσχηματικός και ποιος αληθινός; Λευκός ή όχι, ο έρωτας διώκεται ακόμη και στα παγκάκια.

 Ο μεσιέ Λουί...,

 ... το θύμα, φοράει κίτρινα παπούτσια κι αντί να πηγαίνει τα πρωινά στη δουλειά, χασομεράει σε ένα παγκάκι. Ο Μεγκρέ, που έχει αναλάβει την υπόθεση, προστάζει έναν συνεργάτη του να κάθεται στο ίδιο παγκάκι και να παρατηρεί τους περαστικούς. Ο επιθεωρητής Μεγκρέ είναι παθιασμένος με τα παγκάκια. Ξέρει πως κάθε παγκάκι έχει την «πελατεία» του. Μια κουβεντούλα με μια μαμά σε ένα παγκάκι της Πλας ντ΄ Αβέρ, όσο εκείνος περίμενε ώσπου να πάει στον οδοντογιατρό, τον βοήθησε να βρει τα ίχνη ενός δολοφόνου. Ο συγγραφέας Μπέπε Σεμπάστε διηγείται το επεισόδιο στο βιβλίο του «Τα παγκάκια». Και προσθέτει πως κι ο Σιμενόν, ο πατέρας του Μεγκρέ, ήταν κι αυτός παθιασμένος με τα παγκάκια. Έγραφε μυθιστορήματα περιμένοντας σε ένα παγκάκι τη γυναίκα του να επιστρέψει από τα ψώνια. «Θα σε περιμένω εδώ».

 Το παγκάκι...

... είναι ταυτόχρονα ένας τόπος μέσα αλλά κι έξω από τον κόσμο. Είναι μαζί μοναχικό, αλλά και συλλογικό, γράφει ο Σεμπάστε. Το παγκάκι προσφέρει τη μεγαλύτερη δυνατή ανωνυμία. Όποιος κάθεται σε αυτό γίνεται αμέσως ένα κομμάτι του τοπίου. Ένας άνδρας ή μια γυναίκα σε ένα παγκάκι μπορεί να είναι οποιοιδήποτε, αλλά μπορεί και να μην είναι κανένας - ανώνυμοι, σαν τα γύψινα αγάλματα του Σίγκαλ. Τα παγκάκια μπορεί μοιάζουν ασήμαντα, αλλά πάνω σε αυτά «κάθεται» ένα μεγάλο μέρος από την κοινωνική ζωή μας. Χωρίς αυτά, ο κόσμος μας δεν θα ήταν ίδιος. Ο Σεμπάστε γράφει για το πώς τα παγκάκια κινδυνεύουν να εξαφανιστούν από τη ζωή μας. Αυτά τα αρχιτεκτονικά στοιχεία που χρησιμεύουν σήμερα ως τόπος συνάντησης των μεταναστών και ως τελευταίο καταφύγιο των αστέγων, έχουν γίνει πια μόνιμος στόχος των «επιχειρήσεων αρετής» των διωκτικών αρχών που θέλουν να εξωραΐσουν τις πλατείες. Ο Βλαδίμηρος και ο Εστραγκόν δύσκολα θα μπορούσαν να κάνουν σήμερα σε ένα παγκάκι τον κωμικοτραγικό διάλογό τους για το τέλος του κόσμου «Περιμένοντας τον Γκοντό» χωρίς να συλληφθούν. Είναι μάταιο, άλλωστε. Ο Γκοντό δεν έρχεται ποτέ.

Τις νύχτες...
... στις ευρωπαϊκές πλατείες, οι περίοικοι κλειδαμπαρώνουν τον φόβο τους πίσω από ψηλά παράθυρα: ο ντόπιος άστεγος κι ο ξένος μετανάστης στριμώχνονται και καβγαδίζουν για μια θέση στο ίδιο παγκάκι. Το τέλος του δικού τους κόσμου έχει ήδη συντελεστεί. Ό,τι τους έχει απομείνει, χωράει ολόκληρο σε αυτό το παγκάκι. «Θα σε περιμένω εδώ;». Όχι πια.

---

Σημ.: η εικονογράφηση έγινε με ευθύνη της Stavrovelonias

αναδημοσίευση από το stavrochoros.pblogs.gr